Różański -Perłówka – Melica w praktycznej fitoterapii.

[DajanaG]

Perłówka – Melica w praktycznej fitoterapii.

Perłówka – Melica  (niem. Perlgras, fr. Melique, ital. Melica, retorom. Larmas) należy do traw – Poaceae. W Polsce można zbierać perłówkę orzęsioną – Melica ciliata Linne, perłówkę zwisłą – Melica nutans Linne, perłówkę jednokwiatową – Melica uniflora Retzius i perłówkę wyniosłą – Melica altissima Linne. Surowcem jest ziele perłówki – Herba Melicae, zbierane w czasie kwitnienia (maj-czerwiec) i owocowania (lipiec), suszone szybko, w przewiewnym miejscu. Przechowywać w szczelnym słoju.

Ziele perłówki zawiera triglochinin (O-[β-D-glucopyranosyl]-1-cyano-1-hydroxy-4,5-dicarboxy-1,3-pentadiene), kwas triglochinowy = triglochinic acid (2-butene-1,2,4-tricarboxylic acid), flawonoidy, krzemionkę, kumaryny.

Działanie: słabo wykrztuśne i przeciwkaszlowe, rozkurczowe na mięśnie gładkie, uspokajające, przeciwzapalne, moczopędne, antyseptyczne.

Wskazania: nieżyty układu oddechowego, spadek częstości wentylacji płuc, katar; zaburzenia trawienne, nerwica żołądka i jelit.

Zewnętrznie (okłady): wypryski, stan zapalny powiek i spojówek, cera trądzikowa, zaczerwienienie skóry (rumień), pokrzywka; brak połysku i osłabienie włosów.

Preparaty i dawkowanie: napar doustnie, odwar zewnętrznie do okładów i przemywania skóry, płukania włosów. 2 łyżki rozdrobnionego surowca na 1 szklankę wody; parzyć 35 minut pod przykryciem lub w przypadku odwaru – gotować 8-10 minut. Przecedzić. Pić 4 razy dziennie po 1/2 szklanki (przy nieżytach układu oddechowego i pokarmowego, nerwicach narządów układu pokarmowego) lub 2 razy dziennie po 1/2 szklanki jako środek czyszczący krew, moczopędny i uspokajający.

Roślina świeża zawiera związki cyjanogenne, wysuszona – bardzo małe ilości lub ślady. Nie zwiększać jednak dawek. Nie stosować dłużej jak 1 miesiąc.

Zawartość cyjanowodoru HCN w świeżej roślinie:

Melica nutans 0,1082%

Melica uniflora 0,007%

Melica ciliata 0,0101%

Działanie oczyszczające perłowki na układ oddechowy (wykrztuśne) wzmaga dodanie do naparu miodu. W przypadku kamicy moczowej, stanów zapalnych układu moczowego łączyć w mieszankach z mącznicą, żurawiną, liściem borówki, ortosyfonem, nawłocią, poziewnikiem, skrzypem, przytulią. W przypadku nieżytu układu oddechowego warto łączyć z miodunką, bluszczykiem kurdybankiem, tomką – Anthoxantum i (lub) cząbrem, tymiankiem, macierzanką.

W przypadku stanów zapalnych oczu można łączyć z zagorzałkiem, świetlikiem, łuskiewnikiem różowym, babką, pszeńcem, szelężnikiem, aloesem, agawą i krwawnikiem (albo rumiankiem).