Imbir

[Mariusz]

IMBIR – CUDOWNE - LEKARSTWO 

Które znajdziemy nie w aptece, lecz w kuchni. 

Imbir lekarski – zingiber officinale.

Imbir – nazewnictwo w różnych krajach. 

Np.

Anglicy nazywają imbir - ginger

Arabowie ……………. - zanjabil

Chińczycy …………… -chiang

Francuzi ……………….-gingembre

Japończycy……………..-shoga

Niemcy…………………-ingwer

Włosi…………………...-imbir

Imbir pochodzi z tropikalnej Azji i Oceanii.

Ponad 3000 lat temu uprawiany był w rejonach Azji, stamtąd przywieziony przez Fenicjan dotarł nad morze Śródziemne, najpierw jako środek płatniczy.

Znany był już w starożytnych Indiach i Chinach. Jego nazwa „srigawere” pojawiła się w sanskrycie. 

Imbir jest wieloletnią rośliną osiągającą wysokość jednego metra i tworzy grube, bulwiaste, palczasto rozgałęzione kłącza. 

Wyrastają z nich łodygi dochodzące do półtora metra wysokości z dużymi lancetowatymi liśćmi. 

Na końcach krótszych pędów wyrastają żółte kwiaty, przypominające kwiaty irysa. Wydzielają one szczególnie piękny zapach.

Ma ostry, nieco cytrynowy zapach i korzenny, palący smak.

Można go używać w stanie świeżym – jako warzywo, albo suszone jako przyprawa.

Najbardziej jest popularny w Indiach, w krajach arabskich i w kuchniach Dalekiego Wschodu.

Do Europy przywędrował jeszcze w czasach przedhistorycznych i był jednym z pierwszych tzw. „korzeni wschodnich”. Należy do najstarszych roślin uprawnych. Świadczy o tym fakt, że imbir nie występuje już nigdzie w stanie dzikim. 

Imbir lekarski jest jedną z najstarszych roślin leczniczych. Pierwsze zapiski o jego szczególnych właściwościach uzdrawiających pochodzą z Chin z 2700 r.p.n.e. Znany był w starożytnej medycynie indiańskiej i tybetańskiej. 

Stosowano go w dolegliwościach żołądkowo – jelitowych, bólach stawów, a także jako afrodyzjak. 

Medyczna szkoła w Salerno, słynna już w X wieku, uważana przez niektórych za pierwszy uniwersytet, nauczała: 

Żeby być szczęśliwym i długo żyć, należy spożywać imbir. Mówiono: 

„Jedz imbir, a będziesz kochał i będziesz kochany jak w młodości”.

Kłącza imbiru i wyizolowany z niego olejek pobudzają wydzielanie śliny i soku żołądkowego, działają rozkurczowo.

Jest skuteczny w łagodzeniu choroby lokomocyjnej, wymiotów. Imbir jest również niezawodnym przyjacielem osób cierpiących na migrenę. Regularnie stosowany może nie tylko zmniejszyć intensywność ataków migreny, ale także złagodzić towarzyszące im nudności.

Spożywanie imbiru w postaci świeżej lub kandyzowanej, herbatek, wyciągów wodnych, nalewek - 

* łagodzi nudności

* przeciwdziała mdłościom po narkozie i chemioterapii

* reguluje pracę woreczka żółciowego

* likwiduje zgagę

* może uśmierzyć ból

* zmniejszyć stany zapalne związane z artretyzmem

* pomaga w leczeniu lumbago

* łagodzi bóle mięśniowe

* osłabia objawy grypy, przeziębień

* zmniejsza wzdęcia

* eliminuje zaparcia

* pomaga na alergię

* reguluje poziom ciśnienia tętniczego

* obniża poziom (złego) cholesterolu we krwi

* koi rozstrój żołądka (biegunki)

* stosowany jest do leczenia cholery

* zwalcza pasożyty jelitowe

* łagodzi bóle menstruacyjne.

* działa przeciw zakrzepowo

* pobudza zastoje krwi

* pomaga chorobach serca

* działa przeciwzapalnie

* pobudza system odpornościowy

* w badaniach laboratoryjnych zabija bakterie

* w badaniach na zwierzętach działa przeciwwrzodowo.

Imbir stosuje się również do domowych wypieków: pierników, ciastek, herbatników i cukierków. Jest nie tylko kuchenną przyprawą. 

Używa się go do produkcji angielskiego piwa imbirowego („ginger ale”) albo amerykańskiej lemoniady imbirowej. Znany jest również „ginger wine” z drożdżami, cukrem, cytryną, rodzynkami i pieprzem, który wymieszany z whisky daje tzw. „whisky mac”.

Skład chemiczny:

Kłącze imbiru zawiera olejek eteryczny z alkoholem- zingiberol 

C15H25OH,cyneolem, węglowodorem cyklicznym – giberenem, ponadto citreolem, borneolem, citralem, cyneolem, aldehydem i kamfenem. W kłączu jest także związek fenolowy – gingerol w ilości 1,5%. Gingerol nadaje ostry smak imbirowi.

Oprócz tego kłącze zawiera cukier, białko, żywicę, skrobię, i kwasy organiczne. Witaminy A, C, B-kompleks, wapń, fosfor, żelazo, sód, potas i magnez. 

Działanie lecznicze:

Imbir jest silnym odkażalnikiem i antyseptykiem, pobudza wydzielanie soków trawiennych i żółci, przyspiesza procesy detoksykacji w wątrobie, poprawia krążenie skórne, mózgowe, wieńcowe oraz krążenie w kończynach.

Przenika do potu i łoju działając odkażająco na gruczoły łojowe, ekrynowe i apokrynowe.

Imbir działa silnie przeciwbakteryjnie, przeciwgrzybiczo, przeciwpierwotniakowo, przeciwroztoczowo, przeciwzapalnie, przeciwłojotokowo i pojędrniająco na skórę oraz błony śluzowe. 

Wcierany w skórę działa rozgrzewająco, przeciwwysiękowo i przeciwbólowo.

Pomocny jest w leczeniu troficznych chorób skóry (związanych z zaburzeniami odżywczymi skóry), chorób wirusowych, grzybiczych i bakteryjnych. 

Warto wcierać go w skórę przy przeziębieniach, zmarznięciu, zimnicy kończyn, blednicy i reumatyzmie. 

Jest skuteczny w leczeniu trądzików, zwłaszcza w połączeniu np. z olejkiem dziurawcowym, arnikowym, nagietkowym czy kminkowym.

Zapobiega wypadaniu włosów, łupieżowi, wspomaga leczenie łuszczycy. 

Jest znakomity do leczenia stanów zapalnych i ropnych skóry owłosionej. Ponadto może być stosowany do leczenia skaleczeń, otarć, obrzęków (np. po urazie mechanicznym), wyprysków i owrzodzeń w obrębie narządów płciowych. 

Imbir zmniejsza ból zapalny w takim samym stopniu, jak aspiryna, ibuprofen, czy inny niesterydowy lek przeciwzapalny, przy tym nie mając działań ubocznych.

Imbir działa w ten sposób, ponieważ blokuje częściowo enzymy COX-2.

Enzym cyklooksygenaza – COX, jest odpowiedzialny między innymi za powstawanie stanów zapalnych, a więc za to, że człowiek gorączkuje, odczuwa bóle itd.

Od kilku lat wiadomo, że enzym ten istnieje w dwóch odmianach. Jedna z nich, COX-1, występuje w komórkach na stałe i jest niezbędna m.in. do poprawnego funkcjonowania żołądka i nerek. Chroni śluzówkę żołądka przed uszkodzeniami wywołanymi przez kwas solny i enzymy trawienne. Druga forma cyklooksygenaza, nazwana jest przez naukowców COX-2, odpowiada za ból, i inne objawy stanów zapalnych. 

Produkcja COX-2 uruchamiana jest jedynie w odpowiedzi na czynnik powodujący zapalenie. W zdrowych komórkach enzym ten nie występuje. Nie jest potrzebny.

Preparaty z imbiru skutecznie i bez działań ubocznych, blokują enzymy COX-2.

Niesterydowe leki przeciwzapalne takie jak aspiryna, ibuprofen i inne, o działaniu przeciwzapalnym często stosowane w schorzeniach reumatoidalnych, mogą powodować uszkodzenie śluzówki, krwawienia, wrzody żołądka. Podrażniają żołądek. Obniżają krzepliwość krwi. 

Na europejskim zjeździe reumatologów EULAR 1999 – w Mediolanie dr. Gabriele Porro mówił, że w Europie każdego dnia z powodu powikłań leczenia niesterydowymi lekami przeciwzapalnymi trafia do szpitali 400 pacjentów.

Zapalenia stawów są w większości chorobami przewlekłymi. Pacjenci muszą, zatem przyjmować leki przez długie lata, często do końca życia. Im dłużej je zażywają, tym większa szansa na wystąpienie niebezpiecznych powikłań. Tylko niewielki stopień zapaleń stawów ma swoją określona przyczynę. Najczęściej są nią drobnoustroje (wirusy, bakterie, chlamydie).

Nieznana przyczyna powstania chorób reumatycznych sprawia, że leczenie polega głównie na łagodzeniu objawów schorzenia np. bólu, który towarzyszy zapaleniu stawów, a aspiryna jest wciąż najpopularniejszym lekiem świata.

Jest skuteczna, ale przy okazji podrażnia żołądek, może powodować krwawienia. 

Obniża krzepliwość krwi – a tę właściwość często wykorzystuje się w celach leczniczych. Pacjentom zagrożonym zakrzepami albo chorobą wieńcową – specjalnie podaje się aspirynę, która zmniejsza ryzyko zawału o około 87%.

Jon Vane, brytyjski farmakolog za badania nad mechanizmami działania aspiryny w 1982r. został uhonorowany nagrodą Nobla.

Minęło ponad 20 lat od tego czasu. Dalsze badania nad tym lekiem ujawniły niekorzystne skutki działania tego medykamentu.

Ojciec medycyny – Hipokrates z Kos (ur.ok.460 roku przed naszą erą) w swoim dziele „Corpus Hipocraticum” wymienia około 300 leków pochodzenia naturalnego w tym 200 pochodzenia roślinnego. 

Chińczycy rozwinęli ziołolecznictwo na niezwykłym poziomie. Istnieją zapiski na kościach wróżebnych z II wieku p.n.e. o stosowaniu ziół w różnych schorzeniach. Chińczycy wierzyli, że przyroda kryje w sobie lekarstwo na każdą chorobę. 

Także Indie już 2000 lat p.n.e. pochwalały rośliny lecznicze. Do dziś Europa zawdzięcza im dużą liczbę przypraw i produktów leczniczych: imbir, goździki, kardamon, pieprz, kminek.

Na prawdziwe naukowe tory weszło ziołolecznictwo w XIX wieku. 

Potem była era chemioterapii, antybiotyków, leków psychotropowych. 

W chwili obecnej zauważa się znów powrót do ziołolecznictwa. Okazało się, że wiele syntetycznych leków może przynieść oprócz korzyści i nieodwracalne szkody dla organizmu.

Przyroda wprost fenomenalnie potrafi łączyć w niektórych roślinach silnie działające substancje z innymi, łagodząc ich szkodliwe skutki. Dlatego leki pochodzenia roślinnego są nadal niedościgłym wzorem dla leków syntetyzowanych chemicznie.

Receptur z zastosowaniem imbiru, historia medycyny przedstawia bardzo wiele. 

Może zadziwić nas fakt, że setki lat temu, aby oddalić sztorm od statku, marynarze żuli kłącza imbiru, a przeżutą masę wypluwali w kierunku nadchodzącej burzy. Rzekomo, to bardzo pomagało. Tak przynajmniej twierdzili żeglarze mórz Pacyfiku. Wyspiarze rejonu Indii i Pacyfiku, wiedzieli, co robić w opresjach morskich.

Zupełnie inne zastosowanie dla imbiru znaleźli Chińczycy. Umieszczali imbir w grobach, jako pokarm dla zmarłych. ( Brak jednak danych, czy faktycznie zmarli konsumowali to kłącze!!!).

Jako przyprawa, imbir - pod względem ważności ustępuje jedynie soli. 

Najbardziej popularne są herbatki imbirowe.

Do wykonania tego napoju potrzeba:

Kawałek żywego, świeżego imbiru

Miód 

Cukier

Cytryna

Należy utrzeć, obrany imbir na gęstej tarce do jarzyn do emaliowanego garnka. 

(łyżkę posiekanego świeżego kłącza, można zastąpić 1/8 sproszkowanego imbiru).

Na litr wody potrzebna jest duża łyżka stołowa utartej masy. 

Po zalaniu masy imbirowej wodą wstawiamy garnek na ogień i gotujemy 20 minut – zmniejszając ogień po zagotowaniu.

Po ugotowaniu –dodać dużą łyżkę miodu, łyżkę cukru ( a można i więcej), wciskamy sok z jednej cytryny (można więcej!).

Przecedzić i pić póki gorące.

(Herbatę imbirową można pić na zimno mrożoną. Można także dla zaostrzenia smaku delikatnie popieprzyć).

Jest to przepis z kuchni hinduskiej.

Herbatka: rozgrzewa, dezynfekuje górne drogi oddechowe. Jest to wspaniały środek leczący przeziębienia i poprawia krążenie. 

Arabską specjalnością jest napój imbirowy.

Łyżeczkę sproszkowanego imbiru trzeba wsypać do pół litra wody i przez 10 minut gotować, a następnie dodać łyżkę miodu. Napój pije się powoli, małymi łyczkami. Dodaje wigoru, a także reguluje żołądek.

W przypadku, kiedy wystąpią nudności, niestrawność, możesz zażyć ćwierć łyżeczki sproszkowanego imbiru. Wymieszaj ten proszek np. z łyżeczką dżemu lub jogurtu.

Bywa, że mamy chętkę na coś słodkiego, zalecam imbir kandyzowany. 

W sklepach ze zdrową żywnością można nabyć taki specyfik, smaczny oraz skutecznie zastępujący (słodkości niezbyt zdrowe) a przy tym pomocny przy nudnościach i niestrawności.

IMBIR KANDYZOWANY.

Składniki:

200 gram imbiru

około ½ litra wody

gruboziarnista sól

sok z 1 cytryny

500 gram cukru

Przepis:

Obierz imbir, pokrój w małe kostki.

Zanurz w rondelku z zimną wodą. 

Dodaj garść gruboziarnistej soli 

i sok z 1 cytryny.

Zagotuj.

Opłucz imbir zimną wodą i odcedź, następnie ponownie nalej do rondelka zimnej wody (około 500 mililitrów).

Dodaj 500 gram cukru i smaż jak konfitury na wolnym ogniu przez 3 godziny. W razie konieczności dolej wody.

Według chińskiej medycyny, w ciele człowieka płonie „ogień trawienny”. W miarę upływu lat „ogień” ten słabnie, gorzej trawimy i w organizmie gromadzą się szkodliwe, toksyczne odpady, które obniżają naszą odporność na choroby. 

Należy wtedy dodawać do potraw produkty wspomagające metabolizm, (przemianę materii).

Imbir tę rolę odgrywa w sposób cudowny. 

Uwaga! Imbiru nie łączymy z ziołami.

Kuracja oczyszczająca.

4 łyżki ……….sproszkowanego imbiru

10 dkg………..roztopionego masła

Zmieszać składniki, do uzyskania jednolitej masy, następnie odstawić w chłodne miejsce.

Mieszankę zażywać przed ciepłym śniadaniem (złożonym np. z płatków zbożowych, kaszy, herbaty ziołowej itp.…)

W dawkach:

Pierwszy dzień…… ½ łyżeczki

2 dzień…………….1 łyżeczka 

3 dzień ……………1 ½ łyżeczki

4 dzień ……………2 łyżeczki 

5 i 6 dzień ………...2 ½ łyżeczki

Od 7 dnia zmniejszać dawkę mieszanki, codziennie o ½ łyżeczki.

Z imbiru można wykonać niezliczone modyfikacje receptur, w zależności od potrzeb, oraz możliwości.

SPIRYTUS IMBIROWY.

2 łyżki sproszkowanego imbiru

200 ml spirytusu czystego 

Połączyć składniki w szczelnym słoju. Przez siedem dni imbir powinien się macerować. Każdego dnia poruszać słoikiem. Po tym czasie nalewkę przefiltrować. Obydwa składniki mogą stać dłużej, ale najwcześniej po 7 dniach można już używać. 

Stosować do wcierania w obolałe i opuchnięte nogi, w bolące stawy. Ponadto wcierać przy mięśniobólach, nerwobólach. Opryszczki, ropnie, owrzodzenia, liszaje smarować 4 razy dziennie.

Tej nalewki można także użyć przy zaburzeniach pokarmowych, niestrawności, nudnościach itp. – 1 łyżka stołowa na kieliszek wody.

EKSTRAKT OLEJOWY.

Pół szklanki proszku imbirowego, lub świeżego mielonego kłącza

Zwilżyć wódką lub 40% spirytusem

Zalać 250 ml ciepłego oleju (winogronowego, arachidowego, lub oliwy).

Odstawić na 5 dni. Potem przefiltrować.

Zażywać 2 - 3 razy dziennie po 1 łyżce stołowej, oraz stosować zewnętrznie do wcierania w skórę i we włosy. 

W leczeniu trądzików, preparaty z imbiru należy stosować na skórę, oraz zażywać doustnie. 

FIZJOLOGICZNY WYCIĄG WODNY Z IMBIRU

2 łyżki sproszkowanego imbiru

220 ml soli fizjologicznej ( dostępna w aptekach)

Zagotować, odstawić na 30 minut;

Przecedzić.

Zastosowanie: 

Do płukania jamy nosowej 

Gardła

Uszu

Narządów płciowych

Do lewatywy – przy świądzie odbytu

Stosować przy zakażeniach i stanach zapalnych ( kilka razy dziennie).

ODWAR Z KORZENIA IMBIRU

1 łyżka proszku imbirowego

Szklanka wody

Gotować 5 minut; odstawić na 30 minut; przecedzić;

Pić 3 razy dziennie po 30 – 50 ml

Do nosa wprowadzać za pomocą spryskiwacza 3 – 6 razy dziennie. 

W nieżycie i stanach zapalnych nosa, zatok bocznych nosa oraz w stanach chorobowych komórek sitowych (labirynt kostny okolicy czołowej) zamiast kropli.

Odwary, wyciągi wodne można pić oraz stosować do irygacji, płukanek przy: 

Chorobach skóry

Zawrotach głowy

Szumach w uszach

Omdleniach

Nieregularnych krwawieniach miesiączkowych

Żółtych upławach

Niemocy płciowej

Problemy z zajściem w ciążę.

SPIRYTUS IMBIROWO - KAMFOROWY 

50 ml………..spirytus imbirowy

25 ml………..spirytus mrówczany

25 ml……… spirytus kamforowy

Składniki wymieszać.

Miksturka służy do przemywania skóry 2 -3 razy dziennie. 

Przy…mięśnio – bólach

nerwo – bólach

stawo – bólach

Do pędzlowania…opryszczki

pleśniawek

Działanie:

Przeciw – reumatyczne

Przeciw – łojotokowe

Przeciw – trądzikowi.

Na przeziębienie i kaszel znany jest przepis:

Imbir--------------10 gram

Herbata------------7 gram

Brązowy cukier--15 gram

Imbir należy umyć, zalać wodą i gotować z herbatą. Do wywaru dodać cukier. 

Pić po jedzeniu.

NA BÓLE ŻOŁĄDKA.

Suszony imbir-----10 gram

Pieprz---------------10 sztuk

Składniki zmielić na proszek i zaparzyć.

Wypić wszystko w dwóch dawkach jednego dnia.

Dr medycyny Andrew Weil ze Stanów Zjednoczonych opowiadał historię uzdrowienia pacjentki Caron Smith.

Cierpiała na zapalenie stawów. Zalecił jej zażywanie sproszkowany imbir po 500 miligramów dziennie.

Po dwóch miesiącach dolegliwości ustąpiły.

W tym samym czasie miała zaburzenia żołądkowe, spowodowane nieregularnym odżywianiem się, nerwowym trybem życia, które również znikły. 

Potem przez miesiąc nie zażywała imbiru – dolegliwości wróciły. 

Pacjentka później wprowadziła imbir do codziennego użytku. Dolegliwości znowu ustąpiły i nie wracały. 

Wdzięczna za dobrą radę poleca tę przyprawę wszystkim.

Jest to środek najprostszy w użyciu. Nie ma działań ubocznych. 

Z uśmiechem mówi, że gdyby miała córkę, dałaby jej na imię Ginger (Imbir) 

KONFUCJUSZ JADŁ IMBIR PODCZAS KAŻDEGO POSIŁKU.